Dit boek gaat over online privacy.
Daarin hebben we absoluut iets te verbergen. Lees het eens.
Kennis deel ik juist genereus.
Niet om genereus te zijn. Maar omdat iets wat ik deel vaak het resultaat is van reflectie voor mezelf.
De blogkermis in het LOSmakers netwerk gaat over de vraag hoe jij je kennis online deelt. Een leuke vraag waar ik graag over meeschrijf. Meer lezen? We gebruiken #losmakers om onze blogs te bundelen.
Wat bloggen mij oplevert
Mijn blog is een van de belangrijke plekken voor mij om kennis te delen. Maar eigenlijk blog ik omdat schrijven voor mij een manier is om mijn gedachten te orden, kritisch naar iets te kijken wat ik heb meegemaakt, om mijn mening te vormen. Neem het onderwerp ‘robotisering’. Als ik besluit daarover te schrijven, dan dwingt dat mij om ‘af te kijken’ bij wat anderen daarover schrijven en dit te verbinden aan mijn kennis en ervaringen.
Vragen van anderen helpen
Sinds ik een blogcursus volg bij De blogacademie kijk ik anders naar bloggen. Ik leer daar me zo sterk in te leven in mijn lezers, dat ik schrijf vanuit de vragen en problemen die zij met ‘mijn onderwerp’ in het werk tegenkomen. En dat werkt voor mij heel goed. Het dwingt me bijvoorbeeld om zo’n onderwerp als robotisering te beschrijven vanuit andere vragen dan ik mezelf zou stellen. De vragen zijn niet zo moeilijk te bedenken: gaat de robot mijn werk overnemen? Is het vooral een bedreiging of heb ik er ook iets aan? Kan een robot ook leren? Ik moet soms flink nadenken over het antwoord. Fijn, want zo kom ik zelf ook weer op nieuwe ideeën.
Niet-weten maakt nieuwsgierig
Ik las net een leuke blog van Mara Spruyt over niet-weten. We weten vaak niet wat we niet weten. Maar niet-weten maakt je nieuwsgierig om wel te weten. En dan blijkt dat we eerst ergens iets vanaf moeten weten om te zien dat er veel is dat we niet weten. En dit herken ik in mijn manier van kennis delen. Ik vind het heerlijk om al googlend te kijken wat anderen over een onderwerp schrijven. En een blog schrijven is een extra stimulans om gericht te googlen. Als er dan ook nog enige ‘urgentie’ zit op het onderwerp, zoals Joke van Alten dat omschrijft, dan voeg ik interessante bloggers die ik tijdens mijn Googlen tegenkom, toe aan mijn Feedly. Die ga ik dan een tijdje volgen.
Direct en indirect kennis delen
Zo schrijvend zie ik een directe en indirecte vorm van kennis delen. Ik vind kennis delen echt een sociaal proces. Door een blog te schrijven en te plaatsen ontstaan indirecte verbindingen. Ik ga het Institute for the future volgen die ik op het spoor kwam toen ik op zoek was naar interessante blogs over leerstromen. En ik gebruik het niet-weten van Mara in deze blog. “Chance favors the connected mind”, een mooie uitspraak van ene Stephen B. Johnson (online gevonden).
Maar ik maak ook graag gebruik van directere vormen van kennis delen. Uitwisselen in een kleinere groep. Neem mijn blogcursus als voorbeeld. Een groepje van zes. We reageren op elkaars werk. Denken met elkaar mee. Stellen elkaar vragen. In dit geval is onze uitwisseling helemaal online. Een ander voorbeeld is een groep van vier professionals waarmee ik een werkmethodiek ontwikkel voor DoenDenkenDelen. Of DoenDelenDenkenDelen :-). We komen bij elkaar, werken ideeën online uit, skypen zo nu en dan over hoofdlijnen, delen waardevolle links die we online tegenkomen.
Welke uitdagingen zie ik?
Deze week is het internationale wolweek: 7 dagen hardop werken. En zo je kennis delen. Als hulpmiddel hierbij hebben de initiatiefnemers zeven stappen geformuleerd. Voor elke dag een. En wat me daarin aanspreekt is werken vanuit een doel, met een paar mensen om je heen en in die setting een bijdrage leveren vanuit je ervaring. Die uitdaging wil ik voor mezelf aangaan, omdat ik denk dat het me meer diepgang kan opleveren in het delen en ontwikkelen van kennis.
Zo’n wolweek en deze blogkermis trekt mensen die kennis delen als iets positiefs en leuks zien. Dat geldt helaas niet voor iedereen. Sommigen hebben bij kennisdelen een associatie met netwerken die uiteindelijk een stille dood zijn gestorven. Of met het schrijven van een evaluatieverslag aan het eind van een project. Waar je echt geen zin in hebt. Omdat waarschijnlijk niemand dat gaat lezen? Of het doet mensen denken aan de vele naar-hun-idee-zinloze discussies op Yammer. Hoe kunnen we hier weer nieuwe energie in brengen?
